Uprawianie turystyki rowerowej w Polsce ma długie tradycje (głównie pod szyldem PTTK jako turystyka kolarska), natomiast nigdy nie przybierało skali masowej i tak popularnej jak chociażby turystyka autokarowa, piesza lub górska. W ostatnich kilku latach sytuacja ta zaczęła ulegać jednak szybkim zmianom, na co wpływ miał nie tylko ogólny wzrost popularności roweru w Polsce (duża sprzedaż nowych rowerów, powstawanie lepszej infrastruktury, zmiana postrzegania jako środka transportu), ale przede wszystkim pojawienie się nowych inicjatyw lub działań ukierunkowanych na rozwój turystyki rowerowej od strony zintegrowanych produktów, obejmujących wysokiej klasy trasy rowerowe, odpowiednio promowanych i zarządzanych z nastawieniem na odniesienie sukcesu nie tylko frekwencyjnego (duża liczba turystów na rowerach), ale także i finansowego (wsparcie lokalnych gospodarek w regionie).
Ten finansowy aspekt jest w XXI wieku kluczowym elementem, na którym powinny opierać się działania i inwestycje związane z rozwijaniem turystyki rowerowej. Funkcjonujący przez lata model tworzenia szlaków i pętli rowerowych poprowadzonych po nawierzchniach nie spełniających norm jakościowych (piach, łąki, błoto, kostka brukowa i inne), bez określenia grup docelowych (kolarze, MTB, rodziny z dziećmi, sakwiarze), istniejących tylko na mapie i nawet nie zawsze oznakowanych w terenie, nie stanowił elementu zachęty dla potencjalnych rowerzystów. Zwykle otrzymanie dofinansowania i wyznaczenie kolejnych kilometrów tras w terenie nie było związane z późniejszym audytem trasy, określeniem tego czy są na niej rowerzyści, jakie są ich wrażenia i czy szlak/trasa okazała się sukcesem czy też nie.
W niniejszym dziale przedstawię ideę nowoczesnej turystyki rowerowej pod kątem niezbędnych działań inwestycyjnych, promocyjnych i zarządczych, na przykładzie doświadczeń oraz dobrych i złych praktyk z Polski i innych krajów.